Echt goede fractievoorzitters zijn dun gezaaid, zelfs in de Partij van de Arbeid. Je moet aan de ene kant een halve bestuurder zijn maar dan zonder de staf die een wethouder of minister heeft. Aan de andere kant moet je een groep eigenwijze mensen weten te verenigen tot één politieke lijn.
Ik heb het genoegen gehad onder veel goede fractievoorzitters te morgen werken maar Egbert de Vries was van de buitencategorie. Onze AGV fractie is een geolied team en dat komt bovenal door Egbert die zowel de politieke lijn als het persoonlijk functioneren van ieder lid in de gaten houdt. Misschien is dat laatste een vaardigheid die hij in de loop van de tijd heeft ontwikkeld. Collega’s van vroeger vonden hem soms wat al te strak, maar hij is juist zeer empathisch.
Waterschap collega’s van buiten de Partij waarderen dat ook. Zowel voor de coalitie als voor de het hele bestuur heeft hij vaak een verbindende rol gespeeld. Als bioloog werd hij gerespecteerd door de boeren.
Natuurlijk werkt hij altijd te hard en doet hij net te veel. Egbert laat je veel ruimte om zelf dingen op te pakken maar mocht je het onverhoopt niet hebben opgepakt dan heeft hij het alvast gedaan. Heel vaak is hij ook nét te laat. Niet omdat hij slordig is maar omdat hij nog meer uit de 24 uur dacht te kunnen halen dan hij toch al deed. In driedelig pak op nette schoenen bezocht hij de legakkers van de Loosdrechtse Plassen of de hoogwaterboerderij: geen tijd voor omkleden.
Het is overigens heus niet zo dat Egbert alles op de fiets doet. Hij pakt ook weleens de trein. En heel soms, als hij in een frivole bui is lift hij mee in de auto van een fractiegenoot. Maar meestal neemt hij toch de fiets waarbij hij zich strikt aan de verkeersregels houdt. Dan sta je midden in het veenweide gebied met als enig verkeer een paar eenden in een weiland verderop stil voor een rood stoplicht.
Ik heb de grote eer om Egbert te mogen opvolgen als fractievoorzitter. Ik heb heel veel van hem kunnen leren, niet alleen op het gebied van verkeersregels.